Adam Bernard Mickiewicz, uważany za największego polskiego poetę urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu lub w Nowogródku. Niektórzy badacze biografii poety wskazują też na karczmę Wygoda w pobliżu Zaosia. Gdziekolwiek jednak się urodził, było to na pięknej, nadniemeńskiej ziemi. Był drugim z pięciu synów Mikołaja i Barbary Mickiewiczów. Ojciec Adama, sprawował urząd komornika i miał praktykę adwokacką w Nowogródku. Matka – Barbara z domu Majewska – była córką ekonoma. Rodzice poety – sylwetki z epoki. Mickiewiczowie nie byli bogaci, lecz w ich domu panowała atmosfera głębokiego patriotyzmu (ojciec poety był żołnierzem Kościuszki). Dzieciństwo małego Adasia upływało na wsi białoruskiej, pośród „pól malowanych zbożem rozmaitem”, co nauczyło go wrażliwości i umiłowania ojczystej przyrody. W 1807 roku rozpoczął Mickiewicz naukę w szkole powiatowej oo. dominikanów w Nowogródku, którą opuścił ze świadectwem dojrzałości, udając się we wrześniu 1815 r. na studia do Wilna.

Tam rozpoczął się drugi okres życia - „młodość górna i durna”. Ważnym przeżyciem lat dziecinnych był przemarsz wojsk napoleońskich przez Litwę w roku 1812, który wzbudził tak wiele złudnych nadziei w społeczeństwie polskim. Echa tych wydarzeń odnajdziemy w słynnym poemacie „Pan Tadeusz”.